Τον φεβρουάριο είπα πώς μπορώ να γράψω, ομως οι μήνες περνάνε και νοιώθω πως η καρδιά και το μυαλό μου σταμάτησαν να λειτουργούν. Τα έθεσα σε νάρκη, ποιός ξέρει άραγε, γιατί αρνούμαι ακόμη μια φορά να θυμηθώ όλα όσα έγιναν. Είμαι σε μια περίεργη φάση . Εχτισα ένα τοίχος για να προστατευτώ και παγιδεύτικα μεσα σ΄αυτό.
Τον φεβρουάριο βγήκε το διαζύγειό μου με τόν Σάκη και το μόνο που απέμεινε από 16 χρόνια ζωής είναι το όνομά του. Δεν ήθελα να ξεχάσω, κι όμως ξέχασα(?) Δεν ήθελα να σκοτώσω την
καρδιά μου,κ΄ισως την σκότωσα(?).
Άραγε έχω ακόμη ελπίδα ?
Ελπίζω ο χρόνος να είναι με το μέρος μου και να μην υσχίσουν οι φράσεις του Καζαντζάκη:
Δεν ελπίζω τίποτα,
δεν φοβάμαι τίποτα,
Είμαι Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Η!!!!
