Το κοριτσάκι με το άσπρο φόρεμα ( 21)

Οι μέρες και οι μήνες κοιλάνε όμορφα και ήσυχα.
Το Τζενάκι ερωτεύεται και η Χαρούλα που βρίσκεται με άδεια στην Ελλάδα γνωρίζει τον μέλλοντα γαμπρό της και απολαμβάνει να βλέπει την κόρη της ευτυχισμένη!
Κανονίζετε η ημερομηνία αρραβώνων και μετά απο αρκετούς μήνες η Χαρούλα με τον Σάκη ταξιδεύουν πάλι για την Ελλάδα.
Η Τζένη απετεί μια συνάντηση με τον πατέρα της και η Χαρούλα με βαριά καρδιά την δέχεται.
Ο φοβερός καλαματιανός μοιάζει με λύκο που έχασε τα δόντια του!
Η Χαρούλα τον κοιτάει και δεν πιστεύει στα μάτια της. Μ'αυτό το τέρας κοιμώμουνα 18 χρόνια; αναρωτιέται και κρατάει το στομάχι της να μην κάνει εμμετό!
Την βραδιά του αρραβώνα πήγαν όλα ομαλά και κρατήθηκαν τα προσχήματα. Χάρην της Τζένης που έλαμπε!
Μάνα και κόρη, δυό γυναίκες που βρήκαν τον δρόμο τους, που δεν κατάφερε τίποτα να τις χωρίσει!
Η Χαρούλα φεύγει πια ήσυχη και ονειρεύεται το επόμενο ταξείδι, την επόμενη συνάντηση που ελπίζει πάντα να είναι καλύτερη απο τις προηγούμενες.
Δουλεύει ασταμάτητα τωρα πια και προσπαθεί να ισορροπήσει όσο το δυνατόν καλύτερα μεταξύ ιδιωτικής και επαγγελματικής ζωής.
Και τα καταφέρνει μια χαρά.
Εχει αστείρευτες δυνάμεις και δυνατότητες!
Και έρχεται η ώρα για να γίνει ο γάμος λίγο νωρίτερα απο οτι τον σχεδίαζαν, γιατί η Χαρούλα θα γίνει γιαγιά!
Ξανά ταξείδι για την Ελλάδα και αυτή την φορά όχι στην Θεσσαλονίκη αλλά στο χωριό του γαμπρού.
Η ημέρα αυτή αλυσμόνητη για όλους.
Έκλαψε η Χαρούλα με την ψυχή της! Αγκάλιαζε το μωρό της που σε λίγο θα είχε κι εκείνο μωρό!
Δεν έφυγε στιγμή απο κοντά της! Σε κάθε βήμα της Τζένης και η Χαρούλα!
Θεέ μου κάνε να είναι ευτυχισμένο το μωρό μου, αρκετά πόνεσε! ψυθίριζε κάθε τόσο. Και να τα δάκρυα βροχή!
Η πιό άσχημη μαμά σε γάμο. Ούτε μια στιγμή δεν γέλασε με την καρδιά της.
Ενστικτο; Φόβος; Ανασφάλεια; Έλλειψη εμπιστοσύνης στούς ανθρώπους;
Μπορεί και όλα μαζί, μπορεί και τίποτα συγκεκριμένο.
Και όπως όλα τα όμορφα έτσι και αυτό το ταξείδι τελείωσε.
Πάλι ξανά στην Γερμανία και πάλι ξανά στην ρουτίνα.
Οι μήνες περνούν όμως γρήγορα!-Άντε Μανούλα, ήρθε η ώρα να κατέβης πάλι στην Ελλάδα, όπου νά'ναι γεννάω, της λέει μια μέρα στο τηλέφωνο η Τζένη.
Πω! πω! γρήγορααα, μην αποφασίσει το μικρό να έρθει γρηγορότερα και δεν δει την γιαγιά του!
Και το Τζενάκι με χρειάζεται, πρέπει να βιαστώ, έλεγε μέσα στο άγχος και στον εκνευρισμό η μέλλουσα γιαγιά!
Όση ώρα ήταν η Τζένη στην αίθουσα τοκετών, η Χαρούλα στο παρεκλήση έκλαιγε και παρακαλούσε την Παναγία!
Κανόνισε να πάνε όλα καλά γιατί τέρμα οι καλές μας σχέσεις, να το ξέρεις!
Και ξαφνικά νάτην η εικόνα της πεθαμένης της κόρης, της Μαρίας!
Πάλι σε βλέπω κορίτσι μου, πάλι μου χαμογελάς; Ας με πούνε τρελή, εγώ ξέρω πως όλα θα πάνε καλά, είπε με σιγουριά και ανέβηκε τα σκαλοπάτια να δεί πως πάει η Τζένη.
Η Τζένη ήταν καλά, όλοι γύρω χαμογελαστοί και ένα τόσο δα μωράκι με μαύρα μαλλιά όπως η μανούλα του όταν γεννήθηκε!
Όμως περίεργο, αυτό που λένε "του παιδιού μου το παιδί δυό φορές παιδί", δεν είναι αλήθεια.
Άλλη αγάπη η μία και άλλη αγάπη η άλλη!
Τώρα το ξέρω, είπε η Χαρούλα!
Αυτό που ένοιωσα και νοιώθω για την Τζένη δεν μπορεί να επαναλυφθεί, θα μείνει μοναδικό!
Αυτό που νοιώθω για την εγγονή μου είναι μεγάλο αλλά κάτι άλλο!
Είμαι γιαγιά!

Είναι κομμάτι απο μένα κι αυτό το πλασματάκι!

Τώρα ξέρω και κάτι άλλο πολύ σημαντικό!
Αυτές οι δύο τσούπρες, είναι ότι καλύτερο μπορούσα να ποθήσω και να έχω!

Επιτέλους μπορώ να κοιμάμαι και να ονειρεύομαι πάλι.

Μπορώ να γελάω!

Καλαματιανέ δεν σε μισώ πιά, αλλά σε λυπάμαι!




στο επόμενο η συνέχεια